شان استادی
کلاس ماشین یک بود ،دانشجویان دختر وپسر گوش تا گوش در کلاس نشسته بودند که استاد با قیافه ای نسبتا خشن و تاحدودی نا آراسته وارد کلاس شدند،تخته سیاه را پاک کردند و محکم تخته پاک کن را به دیوار کلاس کوبیدند جایی که نفس در سینه همه ما حبس شده بود.
ایشان نگاهی به همه دانشجویان کردند و از دانشجوی پسری که آن جلو نشسته بود سوال کردند :شدت میدان مغناطیسی در آب بیشتر است ویا روغن؟ بنده خدا روز اول ترم یک دفعه جاخورد . تا آمد من من کنان جوابی جفت وجور کند استاد سوال دوم را مطرح کردند:الکترومغناطیس را با کی پاس کردی ؟ دانشجو گفت با آقای فلانی ،که ایشان پوزخندی زدند و گفتند باید بری دوباره آن را پاس کنی!!!
ایشان در ابتدای هر کلاس تیتروار فهرست مطالبی که در آن جلسه باید تدریس می کردند را می نوشتند ولی هیچگاه به یاد نمی آورم ایشان توانسته باشند موضوع اول را هم به انتها برسانند در حالیکه تخته پر بود از فرمولهای نامنظم که هر کدام از پاک کردن موضعی فرمول قبلی نوشته شده بود.
بعضی دانشجویان سال بالاتر می گفتند :والا کلاسهای دوره های بعدی ایشان هم زیاد مطالبش با این دوره ابتدایی متفاوت نیست!
نحوه لباس پوشیدن ایشان هم در نوع خود مثال زدنی بود ،یادم هست یکی از دانشجویان از دانشکده دیگر که برای صرف چایی به آبدارخانه دانشکده ما آمده بود و ایشان را مشغول ریختن چایی برای خودشان دیده بود ،استاد را با آبدارچی دانشکده اشتباه گرفته بود و درخواست چایی از ایشان کرده بود!
به خاطر دارم صحبت های یکی از استادان را که در راهرو دانشکده به ایشان گفتند: شما شان یک استاد را رعایت نمی کنید!
به نظر می رسید توان علمی ایشان نوعی توهم در ذهن ایشان ایجاد کرده بود که برایشان سایر ابعاد شخصیتی یک استاد ، مهم نمی نمود.خوب که دقت کنیم انگار ایشان هم به دنبال اثبات خودشان به دیگران بودند وظاهرا چیزی به جز همان توان علمی برای ارائه نداشتند!
نمی دانم چرا وچه عاملی باعث می شود که ما انسانها اینقدر در درون مشکل داشته باشیم و همیشه به دنبال تایید و اثبات خود به دیگران باشیم حتی وقتی به بالاترین درجات علمی هم رسیده ایم .
جوابش هر چه باشد از نظر من بخش مهمش ریشه در دوران کودکی دارد ،
زمانی که کمتر به آن توجه می شود ...
