احساس غریب
دیروز بود از جلوی مغازه اش گذشتم ،عکسش را روی یک بنر ساده و ارزان قیمت روی در مغازه اش دیدم .مغازه های همسایه برای عرض تسلیت به در مغازه اش زده بودند.
او از دنیا رفته بود .با بیماری کرونا...
بغض گلویم را فشرد،نتوانستم جلوی خودم را بگیرم.ماشین را جلوی مغازه ی ساده با دیوارهای آجری زمخت او نگه داشتم .نمی توانستم جلوتر بروم ،نتوانستم جلوی گریه هایم را بگیرم.های های گریه کردم.
او را چند سالی بود می شناختم .مغازه ابزار فروشی ساده ای داشت .همه چیز نداشت ولی من چند بار از ایشان میخ و پیچ و مته خریده بودم.
آرامشی در وجودش بود .انگار اصرار نداشت از او چیزی بخرم .برایش هم زیاد فرق نمی کرد بخرم یا نخرم.بارها او را که از روبروی خانه ما گذر می کرد ،دیده بودم.
چهره خندانش برای من خیلی جذاب بود و تازه مغازه اش را از آن طرف خیابان به طرف دیگر برده بود .مغازه اول جایش بهتر بود ولی در آهنی کوچک مغازه جدید ،دیوار آجرچین زمخت مغازه می توانست به من بگوید که با هزار زحمت این مغازه را برای کارش فراهم کرده است.
راستش نمی دانم این مرد چه داشت که من را اینقدر عاشق خود کرده بود.نمی دانم چرا اینقدر از مرگ ایشان متاثر شدم. دلم می خواست زنده می شد ،دلم می خواست دست هایش را ببوسم .
می دانستم که نمی توانستم با او حرف بزنم ،فقط دلم می خواست به او عرض ارادت کنم.
خدایا این آدمی را چگونه خلق کرده ای ؟انگار چیزی هست که من نمی بینم . انگار بعضی ها چیزهایی دارند که دیده نمی شود ولی هست و من حس کردم.
آدمی چیست ؟چقدر کمند امثال ایشان . دلم از غم ایشان گرفت...
یاد شعر مولانا افتادم:
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می نشود گشته ایم ما گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست...
