فرصت برای بلوغ تدریجی
شنیده ام و تجربه کرده ام که سالم ترین و خوشمزه ترین غذاها آنهایی هستند که با عشق و علاقه و با حرارت تدریجی پخته می شوند.قسمت های دیرپز اول حرارت می بینند و چاشنی های خوشبو کننده در انتها و در وقت مناسب به غدا اضافه می شوند . گو اینکه غذاهای فست فود اگر چه به یمن سس ها و ادویه های مخصوص بسیار خوشمزه اند ولی پس از میل کردن لذت آنها بسیار کوتاه مدت است .
در ذهنم وضعیت آموزش و پرورش در جامعه خودمان را مرور می کردم . یادم می آید چطور دبیرستان های غیر انتفاعی برای پز و افتخار و جلب مشتریان ، با استفاده از مفاهیم دانشگاهی سعی می کنند در دوره دبیرستان بچه های معصوم مردم را خیلی زودتر از زمان خود ،مجبور کنند این همه مفاهیم سخت را یاد بگیرند و آنها را گیج و مبهوت خود کنند.
مفاهیم دبیرستان را برای دوره راهنمایی می گویند و مفاهیم دوره راهنمایی را برای دبستان...
شاید هیچ اراده ای وجود ندارد که با وجود اعتراض انگشت شماری از والدین ، به سیستم آموزشی ما بگوید که بچه ها کی فرصت دارند، مهارت های ارتباطی را یاد بگیرند و چه لزومی دارد آن محاسبات و مسایل سخت که باید در زمان دانشگاه یاد گرفته شوند، الان اولویت تدریس پیدا کنند.
وضع تربیت در خانه ها هم از وضع مدارس بهتر نیست . درست در زمانی که بچه ها باید بازی کنند ،شاد باشند ،شکست بخورند و فرصت یاد گیری داشته باشند ، همه ما دوست داریم زود بچه ها بفهمند که باید به فکر کار و تلاش و ..باشند.
تنها پسرم زمانی از من خرده می گرفت ،چرا اینقدر در کودکی من را مجبور کردید در س بخوانم ،برای کنکور آماده بشوم ونگذاشتید ،برای اپل برنامه نویسی کنم ...
انگار من عجله داشتم پسرم زود موفق بشود ،می خواستم در رقابت عقب نیفتد ،اتفاقی که افتاد و او خیلی بیشتر از آنچه من فکر می کردم موفق شد(اگر چه نتوانست بدلایل خارج از اراده خانواده به آنجا که بدست آورده بود،برسد) ولی احساس موفقیت برایش چندان هم جذاب نبود . او انگار برای این موفقیت چیزهایی از دست داده بود که حالا آنها برایش مهم شده بودند.
گاهی سرعت زیاد در به مقصد رسیدن حتی باعث شده است ،از پنجره قطار زندگی بچه ها لذت بیرون مسیر را نبینند . در واقع این اجازه ندادن به بچگی کردن و عجله داشتن به بزرگ شدن باعث شده است بچه ها زود بزرگ شوند و حس کودکانه رقابت ،اول شدن و افتخار آفرینی، در جامعه ما در حال رخت کندن باشد.چیزی که در بزرگسالی نمودش بیشتر مشاهده می شود.
نمی دانم چرا ولی در جامعه امروزی، ما نمی خواهیم صبر کنیم هر چیزی جا بیفتد و به مرور بالغ شود،در همه چیز ،چه غذا ،چه مرد شدن و زن شدن ،چه رئیس شدن،چه هنرپیشه و هنرمند شدن و چه هر چیزی که نیازمند رشد تدریجی است.
غافل شده ایم زیبا ترین و ماندگار ترین بناها ،آثار علمی و ادبی آنهایی بوده اند که با وقت صرف زمان و به تدریج ایجاد شده اند.
