پیاده روی با مادر
امروز جمعه مادرم به من گفتند:" حوصله ام سر رفته و نمی دانم چه کار کنم ،ای کاش روز ، زود تمام می شد .چه قدر جمعه ها سخت می گذرد."
به ایشان گفتم خوب مادر سرگرمیی برای خودتان درست کنید ،لباس هایتان را مرتب کنید ،چیزهای بدرد نخور را دور بیندازیدو...
ولی ایشان یک جمله گفتند که من را تسلیم کرد.
گفتند : "حوصله ندارم ،حال هیچ کاری را ندارم .این کرونا بدجوری من را خانه نشین کرده است."
این بود که با ایشان به راه افتادیم و کمی پیاده روی کردیم و با هم صحبت کردیم . فکر کنم کمی روحیه شان بهتر شد در راه بازگشت از مسیر پارک نزدیک خانه برگشتیم.
چراغ های خیلی ریز یک خانه مجاور پارک که کف پیاده رو نصب شده بودند و تعداد زیادشان سوخته بودند ولی یکی دوتا هنوز روشن بود و نور ضعیفی را به دیوار خانه می تاباند حواس من را به خود جلب کرد.
داشتم فکر می کردم صاحب خانه در ابتدا چه حس و حالی داشته که به فکر نصب این چراغ ها بوده و الان آن حس دیگر نیست .
داشتم به مغازه های خیلی دور از چشم در کنار کوچه درختی فکر می کردم .یک نانوایی ،لحاف دوزی و سوپری کوچک .
داشتم فکر می کردم جای یک بریانی در بین اونها خالی است و چه قدر جالب می شد که در ظهر یک جمعه که همه جمعند ،بچه های کوچک و بزرگ ، اقوام ،عموها و پسر عموها دور هم جمع می شدند ، چه قدر لذت دارد که نان داغ را بخریم و بریانی را به خانه ببریم و همه بخوریم و بخندیم و جمعه را با شادی تمام کنیم . درست مثل قدیما.
واقعا این ساختمانها ، سنگ و آجرها ، این زندگی ها با چی دلپذیر می شد.چه چیز همه ما ها را به زندگی علاقه مند می کرد.
چی شد که همه رفتند دنبال تجملات و مبل های آنچنانی و فرش های نفیس و ماهواره ها و تلویزیون ال ای دی بزرگ سینمایی.؟
انگار گمشده ای حس می شود .انگار چیزی بود که دیگر نیست .انگار چیزی به این سنگ ها و ساختمانهای قدیمی اضافه می شد که حالا که دیگه نیست ،زشت و بد بنظر می آیند .
فکر می کنم یک چیز نبود و یک چیز بود .
منیت و عشق...
