وقتی که نمی ارزد

فکر می کرد خیلی برای دیگران اهمیت دارد ،

اینکه کار خوب انجام شود،

اینکه بتواند به قولش عمل کند ،

اینکه کار حتما به نتیجه برسد ،

برایش از همه چیز بیشتر  اهمیت داشت.

کار برایش بالاترین اولویت را داشت.

مسافرت کم می رفت ،وقتی هم می رفت دلشوره عجیبی داشت،می خواست هرچه زودتر به کار بر گردد.خانواده اش حس نکرده بودند ،مسافرت دلچسب را .

دیگران اما او را کم توقع می دیدند ،از اینکه حرفهایشان او را به وجد می آورد ،خوشحال بودند.توقعشان از او بالاتر رفته بود.کمتر به فکر او بودند به احساس او کمتر توجه می کردند.

کار بیشتر او آنها را کمتر نگران نتایج کرده بود،

برای همین بیشتر علاقه داشتند، اوقات خود را به خوشی سپری کنند ،به خنده ،به لطیفه ،

کم حوصله شده بودند برای گوش دادن به مشکلات او ،

آنها رشد کردند ،بالاتر رفتند ،امکانات بیشتر گرفتند ،ثروت بیشتر با زحمت کمتر.

او اما همیشه دنبال حل مشکلات بود ، رشد فرزندانش را متوجه نشده بود.

حالا او موهایش سپید شده اند  ،توانایی هایش اندک ،فرزندانش بزرگ

گله دارند از او که چرا با ما بازی نکردی ،چرا در کنار ما نبودی ،وقتی هم که بودی چرا با ما نبودی.

او فراموش شده است  توسط دیگران،گاهی که او را می بینند، در تنهایی می ستایندش ولی در جمع تحویلش نمی گیرند.شاید چون  در بازی آنها جایی ندارد.

او غمگین است ،دلش پردرد

تحسین دیگران بهای کمی بود برای چیزهایی که از دست داده بود .او زندگی را باخته بود ،هزینه درک پایین را بدجوری داده بود .او با وجدان کار کرده بود ولی چیزهای مهم زندگیش  را هم فدا کرده بود.چیزهایی که دوست نداشت فدا شوند.

کاش فهمیده بود از ابتدا ،تا در ظرف زمان  جایی هم می گذاشت برای گلوله های درشت خود.

کاش بهتردیده شدن را با هزینه کمتری بدست آورده بود.کاش توازن را می دانست